Για μια ερωτική πολιτική

Αύγουστος 2010

Έντυπο «ΝΥΣΤΕΡΙ», ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ.

(Κατοχική Περίοδος, φύλλο 5).

http://bit.ly/9iqxVV

Αλληλεγγύη

Τώρα που είναι καλοκαίρι και ο έρωτας κυλά στους δρόμους, στις παραλίες και ξενυχτά ιδρωμένος, εμείς θα μιλήσουμε για πολιτική.

Πάνε χρόνια που αναζητούμε μια πολιτική που να έχει πάθος, έρωτα, αγάπη. Μια πολιτική που θα έχει μέσα της την επιθυμία για αξίες και ιδέες και θαυμασμό για τους ανθρώπους, τη δημιουργία και για όσα φέρνει μπροστά σου, με έκπληξη, η ζωή.

Είναι σπουδαίο πράγμα το θαυμάζειν. Γίνεται εύκολο, όταν αφήνεται χώρος στη δημιουργία, την ελεύθερη σκέψη και σε όσα μπορούν να προκαλέσουν τον θαυμασμό. Ο θαυμασμός είναι η αρχή του έρωτα. Σήμερα, τι είναι αυτό που μπορεί να προκαλέσει το θαυμασμό; Οι πολιτικές είναι γεμάτες κουσούρια, μετριότητα και ελλείψεις.

«Θέλουμε την Ελλάδα μας πίσω», στο www.getgreeceback.com. Αυτό μας τράβηξε την προσοχή. Τον θαυμασμό! Κι έχει όλες τις προϋποθέσεις να το ερωτευτούμε.

Μια ιδέα ενός άνεργου προγραμματιστή ( η πενία τέχνας κατεργάζεται) υιοθετήθηκε από κάποιους λίγους και σιγά σιγά θεριεύει. Και ξαφνικά, χιλιάδες υπογραφές.

Κάτω από τι; Από μια γιορτή, ενάντια στην κατάθλιψη και την απογοήτευση, που παράγει το καθεστώς.

Σοφοί σαν αρχαίοι έλληνες, αυτοί που συνέλαβαν την ιδέα δεν πιστεύουν στα μάτια τους. Η Ελλάδα ξυπνά. Οι έλληνες δείχνουν το θυμό τους, …με μια γιορτή. Σα να ξέρουν, πως το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνεις, για να πολεμήσεις, είναι να μαζέψεις τα κομμάτια σου. Να ανασυγκροτήσεις τη συμβιωτική κοινωνία, όπως παλιά. Να ανασυνθέσεις τον διαλυμένο κοινωνικό ιστό.

Σαν τον στολισμό των Σπαρτιατών, πριν τη μάχη. Μετά, πόλεμος! Έτσι κι αλλιώς, ο έρωτας ήταν παιδί της Αφροδίτης και του Άρη, της Ομορφιάς και του Πολέμου.

«Θέλουμε την Ελλάδα μας πίσω». Θέλουμε τη ζωή μας πίσω. Κι επειδή δεν έχετε σκοπό να μας τη δώσετε κι επειδή συνεχίζετε να μας διαιρείτε, με ανούσια και ανέραστα διλλήματα, θα την πάρουμε μόνοι μας.

Μια ιδέα ούτε αριστερή, ούτε δεξιά, αλλά ενάντια σε όσα μας οδήγησαν εδώ.

Δευτέρα, 6 Σεπτεμβρίου 2010. Ίσως, να τη γράψει η ιστορία, ίσως όχι. Στο χέρι του καθένα μας είναι.

Εκείνη τη μέρα, αρκεί ένα κέρασμα. Τραπεζάκια έξω. Ένα χαρτί που να λέει, γιατί βγαίνουμε στο δρόμο. Παίρνουμε και τους φίλους μας, παρέα. Το κάνουμε όσο γίνεται περισσότεροι. Το λέμε και στους ξένους, που βρίσκονται κοντά μας. Σμίγουμε ξανά. Η βάση της κοινωνίας, για τον Αριστοτέλη, ήταν η φιλία. Κάθε μέρα γιορτή, ως ότου νιώσουμε ξανά άνθρωποι, φίλοι και κοινωνοί. Ωραίοι σαν Έλληνες.

Ανώνυμοι έλληνες απευθύνονται ξανά στο «Δυτικό Έθνος», το δικό μας Έθνος. Αυτό που για μήτρα έχει την Ελλάδα.

Εδώ, σ’ αυτό τον τόπο, θα τελειώσει η δικτατορία των τραπεζιτών, του ΔΝΤ, της Ε.Ε. και των ξεπουλημένων πολιτικών. Αναβάπτιση και αναγέννηση, μέσα από τη γιορτή.

Από τα ελληνικά βασίλεια και από την εξουσία του Ενός βασιλιά, πήγαμε στη συλλογική εξουσία. Εδώ γεννήθηκε η Αγορά και η Εκκλησία του Δήμου. Εδώ, η πολιτική απέκτησε πληθυντικό αριθμό και έγινε «υπόθεση όλων», δηλ. δική μας. Έτσι άρχισαν τρεις αιώνες δημοκρατικής ζωής, ως ότου έρθει ο Φίλιππος και γίνουν όλα αυτοκρατορία.

Στην Ελλάδα, η γραφή και ο λόγος άλλαξαν ρόλο, έπαψαν να είναι φορείς βασιλικών διαταγμάτων κι έγιναν τρόπος διάδοσης ιδεών, ανεπανάληπτα εκτεθειμένων στην κρίση του πλήθους.

Εδώ γεννήθηκε η καινούργια πόλη, εδώ η εξουσία έγινε δημόσια και ανοιχτή.

Οι σημερινοί Έλληνες, αντί να χαίρονται για αυτό που έκαμαν άλλοι, στην ίδια γη, μπορούν ξανά να εξάγουν πολιτική, ιδέες και πολιτισμό, ανασυνθέτοντας το υλικό που μας παραδόθηκε, εμπλουτισμένο με νέες ιδέες.

Θέλουμε πίσω το χρήμα, τις αγορές, τις αποφάσεις. Μπορούμε. Αρκεί να διώξουμε επίορκους πολιτικούς. Η οικονομική ολιγαρχία είναι αδύναμη, δίχως προσκυνημένους πολιτικούς.

Ο Λόγος και η Φαντασία, μπορούν να γίνουν ξανά όπλα απελευθέρωσης. Πάνω σε μια ιδέα ενός άνεργου νέου, στήνεται μια γιορτή!

«Τα πολλά τραγούδια μας για τη λευτεριά», ας τραγουδήσουμε.

«Τα πολλά παιχνίδια μας για τη λευτεριά», ας παίξουμε. Ας γίνουμε ξανά, πρώτα από όλα άνθρωποι.

Το σημερινό καθεστώς απαιτεί η εργασία και η περιουσία μας να περιέλθουν στον έλεγχο των νεοφεουδαρχών. Ο κόπος των πολλών να γίνεται φόρος και τόκος για «δανειστές». Ποιος τους έδωσε το χρήμα που μας «δανείζουν»; Ποιος άλλος από τους εξαγορασμένους πολιτικούς.

Δεν χρωστάμε σε κανέναν. Μόνο σε μας και στα παιδιά μας. Αυτή είναι η Δική μας Μεγάλη Κόκκινη Γραμμή.

Μια χούφτα άγνωστων ανθρώπων μας προτείνουν να μαζέψουμε τα κομμάτια μας, να διώξουμε την κατάθλιψη, να σμίξουμε ξανά, κόντρα στους νεοφεουδάρχες της «αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας». Μπορούμε να βρεθούμε μαζί σε μια μεγάλη γιορτή; Υπογράφουμε και κάνουμε ό,τι μας κατέβει. Δημόσια. Παίρνουμε πίσω το Δημόσιο Χώρο, που μας ανήκει. Η Γιορτή είναι έρωτας και πόλεμος ενάντια στην αβίωτη κοινωνία, την ιδιωτική εξουσία, τη χρηματιστική ολιγαρχία και τους πολιτικούς υπηρέτες τους.

Και η φλογίτσα γίνεται φωτιά που απλώνεται πέρα από τα σύνορα. Ο ακτιβιστής κατά των τραπεζιτών, Alex Jones, παίρνει την ιδέα και τη δυναμώνει: «Θέλουμε πίσω αυτόν τον Κόσμο».

Άλλες πρωτοβουλίες ανθρώπων από άλλες χώρες ετοιμάζονται να αναπαράγουν τη δική μας καινούργια ιδέα, τη στηριγμένη στη σοφία του Ελληνικού Πολιτισμού. Βάζουμε, πάλι, την υπεροχή της Δημοκρατίας στη θέση της σημερινής καθεστωτικής απανθρωπιάς.

Αυτό που συμβαίνει στο getgreeceback.com είναι η δημοκρατία στην πράξη. Το πιο πλήρες πολιτικό, αξιακό και κοινωνικό σύστημα, που εμφανίστηκε ποτέ στον κόσμο. Τις ψεύτικες ιδεολογικές διαιρέσεις θα τις τελειώσουμε, εδώ στην Ελλάδα και θα το πούμε παντού. Η ελληνική δημοκρατία δεν είχε κόμματα. Είχε ανθρώπους.

Αυτό που συμβαίνει, τώρα, είναι η επιστροφή του πάθους, της αγάπης του έρωτα στην πολιτική. Η επιστροφή των ανθρώπων στην πολιτική. Η επιστροφή της πολιτικής στην πόλη και τους ανθρώπους. Όπως παλιά. Για πάντα. Με γνώση, σοφία, θέληση, φαντασία, πάθος και έρωτα. Ανασυγκροτούμε το μεγάλο «δυτικό έθνος». Το δικό μας Έθνος. Γιορτή και Πόλεμος, μέχρι τη λευτεριά. Ως τη ζωή και τα πολλά νοήματα της.

________________________

Από το http://www.getgreeceback.com/ : ευχαριστούμε τους φίλους μας από την Κεφαλλονιά :-))

Στις κοινότητες των ανήσυχων ανθρώπων, στην κοινωνία των πολιτών, πάντα υπάρχει κάποιος που περιγράφει καλύτερα αυτό που κάνεις… κι από σένα τον ίδιο!

Read Full Post »

50 people are enough to overthrow a corrupt government!..

From Leipzig of ’89 to Greece of ’10

How 50 people overthrew their corrupt government and changed their lives forever!..

During the last dramatic months I’ve read a large number of articles on corruption in the political system, after the changeover of ’74 in Greece, and the incredible ease with which this political system demolished and sold out the country within a few months.

I feel that everyone knows the same things, and we are partakers of the same facts and the same reality.
I feel that everyone knows, but we DO NOT know that everyone know as well! … This is the time to open up the discussion about this great issue, among us, 11 million fellow citizens, who want to get Greece back!

The following article* presents a critical knowhow on how to imediately get rid of occupying forces of the IMF MOU and the «American-European station masters» who pretends to be a Greek Govenrment.

Herebelow is the first part of this knowhow, the second one will follow in a few days …

* I pay tribute to the great American professor Clay Shirky. I quote the seventh chapter of his latest book Here Comes Everybody which I consider to be the Bible on the potential of civil society, and the power of modern social networking tools, available, accessible and free to everyone.

CHAPTER 7
FASTER AND FASTER

As more people adopt simple social tools, and as those tools allow increasingly rapid communication, the speed of group action also increases, and just as more is different, faster is different.

Collective action is different from individual action, both harder to get going and, once going, harder to stop. As Judge Richard Posner put it, “Conspiracies are punished separately from single-offender criminal acts, and often as severely even if the conspiracy fails to achieve its aim, because a group having some illegal purpose is more dangerous than an individual who has the same purpose.” This is true not just of criminal intent. Groups are capable of exerting a different kind of force than are individuals, and when that force is turned against an existing institution, groups create a different kind of threat.

To understand the difference, consider the events of 1989 in the East German city of Leipzig. At the beginning of that year a handful of Leipzigers began protesting against the German Democratic Republic (GDR), often staging these protests during an existing event – a street music festival, a fair, – that offered a way to get a mass of people together without arousing suspicion. At first the protests were small – in January five hundred people showed up, and the government arrested fifty of them. That didn’t deter the protesters, however. As the year progressed, the protests became more regular, taking place every Monday. When each subsequent protest came and went, more bystanders realized that the government was doing nothing to stop them. As a result, every subsequent Monday new participants joined in, which in turn emboldened still more citizens.

Early on the marches were too small for the government to stop without looking hysterical, and every week they grew only a little. From the government’s pint of view, a small march was to little to crack down on, and the following week a slightly larger march was also too little to crack down on. Not until September did Erich Honecker instruct local governments to “nip these enemy activities in the bud” and “not allow a mass basis for them.” By then it was too late; the protests had long since passed from bud to full flower. What Honecker could not have known was that the “mass basis” was measured not by the number of participants but by the number of people who understood the protest was not being punished. The historian Susanne Lohmann calls the Leipzig protests an “information cascade.” Each of the citizens of Leipzig had some threshold at which they might join a protest. Every week the march happened without a crackdown offered additional evidence that the marches provided an outlet for their disaffection; each successful march diminished the fear felt by some additional part of the populace.

The military often talks about “shared awareness,” which is the ability of many different people and groups to understand a situation, and to understand who else has the same understanding. If I see a fire break out, and I see that you see it as well, we may more easily coordinate our actions – you call 911, I grab the fire extinguisher – than if I have to call your attention to the fire. Shared awareness allows otherwise uncoordinated groups to begin to work together more quickly and effectively.

This kind of social awareness has three levels: when everybody knows something, when everybody knows that everybody knows, and when everybody knows that everybody knows that everybody knows. Many people in the GDR figured out that for themselves that the government was corrupt, and that life under that government was bad; this is the “everyone knows” condition. Over time many of those same people figured out that most of their friends, neighbors, and colleagues knew that as well – “everyone know that everyone knows.” At this point the sentiment was widespread but because no one was talking about what everyone knew, the state never had to respond in any formal way. Finally people in Leipzig could see others acting on the knowledge that the GDR was rotten – “everyone knows that everyone knows that everyone knows.” This shared awareness is the step necessary for real public action: when the people in the streets of Leipzig knew the same thing as did the people watching from their windows.

Wir sind das Volk! "We are the People!"

By September 1989 this information had cascaded from a small group to a large one, and the marches had grown to tens of thousands of people. In October the number grew to better than a hundred thousand. On the first Monday in November 400.000 people turned out in the streets of Leipzig. By the time the government realized its bluff was being called, no one in the army was willing to turn on so many citizens, and without a credible threat of deadly force to back it up, the East German government simply collapsed.

The day after that first November protest the entire East German government resigned. Two days later the dismantling of the Berlin Wall began. The GDR had vanished.

The lesson for protesters after Leipzig was that they should protest in ways that the state was unlikely to interfere with, and to distribute evidence of their actions widely. If the state didn’t react, the documentation would serve as evidence that the protesting was safe. If the state did react, then the documentation of the crackdown could be used to spur an international outcry. The lesson for repressive states was the opposite: don’t let any documentation get out. These two lessons set up a cat-and-mouse game between protesters and the protested institutions that continues to this day. As in everything that involves coordinated action, social tools have changed the balance of power in this game.»

I kindely ask my friends in this blog and in the global society, who want to help our fellow human beings around the world and especially within the struggling Greece, to get to know that everyone know that everyone knows, to promote or reproduce this article …

Also please engage in the discussion below and provide your estimates, projections and correlations related to the current reality in Greece.

Read Full Post »

50 άνθρωποι αρκούν να ανατρέψουν μια κυβέρνηση!..

Από την Λειψία του ’89 στην Ελλάδα του ’10.

Πως 50 άνθρωποι πέταξαν έξω απ’την χώρα μια διεφθαρμένη κυβέρνηση και άλλαξαν τη Ζωή τους!..

.

Τους τελευταίους δραματικούς μήνες έχω διαβάσει έναν μεγάλο αριθμό άρθρων για την διαφθορά του μεταπολιτευτικού συστήματος της Ελλάδας και την απίστευτη ευκολία με την οποία το πολιτικό αυτό σύστημα κατεδάφησε και ξεπούλησε την χώρα μέσα σε λίγους μήνες.

Έχω την αίσθηση ότι όλοι γνωρίζουμε τα ίδια πράγματα και είμαστε κοινωνοί των ίδιων γεγονότων και της ίδιας πραγματικότητας.

Έχω την αίσθηση ότι όλοι γνωρίζουμε, αλλά ΔΕΝ γνωρίζουμε ότι και οι άλλοι γνωρίζουν!… Για αυτό είναι η στιγμή να μιλήσουμε για αυτό το ζήτημα, «μεταξύ» μας, 11 εκατομμύρια συμπολίτες (παρά κάτι 😉 ) που θέλουμε την Ελλάδα μας πίσω!

Και να μοιραστούμε την τεχνογνωσία που μπορεί να μας απαλλάξει σε ελάχιστο χρόνο από την κατοχή των δυνάμεων του Μνημονίου και των αμερικανο-ευρωπαίων σταθμαρχών που παίζουν τον ρόλο της κυβέρνησης.

.

Το κείμενο που ακολουθεί* αποτελεί το 1ο μέρος αυτής της τεχνογνωσίας. Το 2ο ακολουθεί σε λίγες μέρες…

.

*Αποδίδω τα εύσημα στον μεγάλο αμερικανό καθηγητή Clay Shirky, του οποίου μετέφρασα και παραθέτω αυτούσιο το παρακάτω 7ο κεφάλαιο του τελευταίου του βιβλίου Here Comes Everybody Αποτελεί Βίβλο για τις δυνατότητες της κοινωνίας των πολιτών και της ισχύος των σύγχρονων εργαλείων κοινωνικής δικτύωσης που είναι διαθέσιμα, προσπελάσιμα και δωρεάν σε όλους μας.

«Here Comes Everybody

Κεφάλαιο 7

ΟΛΟΕΝΑ ΚΑΙ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ

Καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι υιοθετούν απλά εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης, και καθώς αυτά τα εργαλεία επιτρέπουν όλο και ταχύτερη επικοινωνία, η ταχύτητα δράσης της ομάδας επίσης αυξάνεται, και καθώς το «περισσότερο» κάνει διαφορά, και το «ταχύτερο» κάνει διαφορά.

Η συλλογική δράση είναι διαφορετική από την ατομική δράση, και οι δυο δύσκολες στο να ξεκινήσουν, αφού ξεκινήσουν, είναι δύσκολες να σταματήσουν. Όπως το θέτει ο δικαστής Richard Posner, “Οι συνωμοσίες τιμωρούνται με ξεχωριστό τρόπο από τις ατομικές εγκληματικές ενέργειες, συχνά με την ίδια αυστηρότητα ακόμα και αν η συνωμοσία αποτύχει να επιτελέσει τον σκοπό της, γιατί μια ομάδα που επιδιώκει κάποιο παράνομο σκοπό είναι πιο επικίνδυνη από ένα άτομο που επιδιώκει τον ίδιο παράνομο σκοπό”. Αυτό είναι αλήθεια όχι μόνο σε σχέση με τις εγκληματικές προθέσεις. Οι ομάδες είναι σε θέση να ασκούν ένα διαφορετικό είδος δύναμης από ότι τα άτομα και όταν αυτή η δύναμη στρέφεται εναντίον ενός υφιστάμενου θεσμού, οι ομάδες δημιουργούν ένα διαφορετικό είδος απειλής.

Για να καταλάβετε τη διαφορά, μελετήστε τα γεγονότα του 1989 στην πόλη της Λειψίας της Ανατολικής Γερμανίας. Στις αρχές εκείνου του έτους μια χούφτα κατοίκων της Λειψίας ξεκίνησε διαμαρτυρίες κατά της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας (ΛΔΓ), τοποθετώντας συχνά αυτές τις διαμαρτυρίες στη διάρκεια κάποιας υπάρχουσας εκδήλωσης (ενός μουσικού φεστιβάλ στο δρόμο, ενός πανηγυριού), που προσέφερε έναν τρόπο συνάθροισης μιας μάζας ανθρώπων χωρίς να προκαλέσει υποψίες. Στην αρχή οι διαμαρτυρίες ήταν μικρές – τον Ιανουάριο πεντακόσια άτομα συγκεντρώθηκαν και η κυβέρνηση συνέλαβε τα πενήντα. Αυτό ωστόσο δεν αποθάρρυνε τους διαδηλωτές. Όπως προχωρούσε η χρονιά, οι διαμαρτυρίες γίνονταν πιο τακτικές, λαμβάνοντας χώρα κάθε Δευτέρα. Καθώς η μια διαμαρτυρία διαδεχόταν την άλλη, περισσότεροι παρευρισκόμενοι συνειδητοποιούσαν ότι η κυβέρνηση δεν έκανε τίποτα να τους σταματήσει. Ως εκ τούτου, κάθε επόμενη Δευτέρα νέοι συμμετέχοντες προσχωρούσαν, κάτι το οποίο με τη σειρά του ενθάρρυνε ακόμη περισσότερους πολίτες.

Στην αρχή οι πορείες ήταν πολύ μικρές για να τις σταματήσει η κυβέρνηση χωρίς να φανεί υστερική και κάθε βδομάδα μεγάλωναν λιγάκι. Από την οπτική γωνία της κυβέρνησης, μια μικρή πορεία παραήταν μικρή για να παταχθεί και την επόμενη εβδομάδα μία ελαφρώς μεγαλύτερη διαδήλωση ήταν επίσης πολύ μικρή για να παταχθεί. Μόλις τον Σεπτέμβριο o Erich Honecker έδωσε την εντολή στις τοπικές αρχές να «καταπνίξουν αυτές τις εχθρικές δραστηριότητες εν τη γενέσει τους» και «να μην τους αφήσουν έδαφος μαζικότητας». Ήταν πλέον πολύ αργά, οι διαμαρτυρίες είχαν προ πολλού μετατραπεί από μπουμπούκι σε πλήρες άνθος. Αυτό που ο Honecker δεν θα μπορούσε να γνωρίζει ήταν ότι η «βάση της μαζικότητας» δεν μετριόταν από τον αριθμό των συμμετεχόντων αλλά από τον αριθμό των ανθρώπων που κατανοούσαν ότι η διαμαρτυρία δεν τιμωρείτο. Η ιστορικός Susanne Lohmann αποκαλεί τις διαμαρτυρίες της Λειψίας έναν «καταρράκτη πληροφοριών». Κάθε ένας από τους πολίτες της Λειψίας είχε ένα εσωτερικό κατώφλι πέρα από στο οποίο θα μπορούσε να προσχωρήσει σε μια διαμαρτυρία. Κάθε βδομάδα που η πορεία γινόταν χωρίς καταστολή ήταν επιπλέον απόδειξη ότι οι πορείες προσέφεραν διέξοδο στη δυσαρέσκεια τους, κάθε μια επιτυχημένη πορεία μείωνε τον φόβο που αισθανόταν ένα επιπλέον μέρος του πληθυσμού.

Οι στρατιωτικοί μιλούν συχνά για την έννοια της «αμοιβαίας συνειδητοποίησης», που είναι η ικανότητα πολλών διαφορετικών ατόμων και ομάδων να αντιλαμβάνονται μια κατάσταση και να καταλαβαίνουν ποιος άλλος έχει την ίδια αντίληψη. Αν βλέπω μια φωτιά να ξεσπάει και βλέπω ότι και εσύ τη βλέπεις, μπορούμε πιο εύκολα να συντονίσουμε τις ενέργειές μας (εσύ τηλεφωνείς στο 199, εγώ αρπάζω τον πυροσβεστήρα), από ότι αν έχω να επιστήσω την προσοχή σου στη φωτιά. Η αμοιβαία αντίληψη επιτρέπει στις κατά τα άλλα ασυντόνιστες ομάδες να αρχίσουν να συνεργάζονται πιο γρήγορα και αποτελεσματικά

Αυτό το είδος της κοινωνικής συνείδησης έχει τρία επίπεδα: όταν “όλοι γνωρίζουν” κάτι, όταν “όλοι γνωρίζουν, ότι όλοι γνωρίζουν”, και όταν “όλοι γνωρίζουν, ότι όλοι γνωρίζουν, ότι όλοι γνωρίζουν”. Πολλοί άνθρωποι στη ΛΔΓ είχαν διαπιστώσει προσωπικά ότι η κυβέρνηση τους ήταν διεφθαρμένη και ότι η ζωή κάτω από αυτή την κυβέρνηση ήταν κακή. Αυτή είναι η συνθήκη του «όλοι γνωρίζουν». Με την πάροδο του χρόνου πολλά από αυτά τα ίδια άτομα διαπίστωσαν ότι οι περισσότεροι από τους φίλους, τους γείτονες και τους συνεργάτες τους το γνώριζαν επίσης – «όλοι γνωρίζουμε, ότι όλοι γνωρίζουμε». Στο σημείο αυτό το γενικό συναίσθημα ήταν πια πολύ διαδεδομένο, αλλά επειδή κανείς δεν μιλούσε για αυτό που όλοι γνώριζαν, το κράτος ποτέ δεν χρειάστηκε να απαντήσει με οποιονδήποτε επίσημο τρόπο. Στο τέλος, οι άνθρωποι στη Λειψία μπορούσαν να βλέπουν τους άλλους να ενεργούν με βάση τη γνώση ότι η ΛΔΓ ήταν σάπια – “όλοι γνωρίζουν, ότι όλοι γνωρίζουν, ότι όλοι γνωρίζουν”. Αυτή η συλλογική συνειδητοποίηση είναι το αναγκαίο βήμα για πραγματική δημόσια (συλλογική) δράση – όταν οι άνθρωποι στους δρόμους της Λειψίας γνώριζαν το ίδιο πράγμα όπως και οι άνθρωποι που παρακολουθούσαν από τα παράθυρά τους.

Wir sind das Volk! "Εμείς είμαστε ο Λαός!"

Μέχρι τον Σεπτέμβρη του 1989 αυτή η πληροφορία είχε διαχυθεί από μια μικρή ομάδα σε μια μεγάλη και οι πορείες είχαν αυξηθεί κατά δεκάδες χιλιάδων ανθρώπων. Τον Οκτώβριο ο αριθμός τους αυξήθηκε σε περισσότερους από εκατό χιλιάδες. Την πρώτη Δευτέρα του Νοεμβρίου 400.000 άνθρωποι κατέβηκαν στους δρόμους της Λειψίας. Μόλις η κυβέρνηση συνειδητοποίησε ότι η μπλόφα της είχε

ξεσκεπαστεί, κανείς από τον στρατό δεν ήταν πρόθυμος να στραφεί εναντίον τέτοιου

αριθμού πολιτών.  Και χωρίς μια αξιόπιστη απειλή θανάσιμης βίας για να στηριχθεί, η κυβέρνηση της Ανατολικής Γερμανίας απλά κατέρρευσε.

.

.

Την επομένη αυτής της πρώτης διαμαρτυρίας του Νοεμβρίου, ολόκληρη η κυβέρνηση της Ανατολής Γερμανίας παραιτήθηκε. Δύο ημέρες αργότερα, ξεκίνησε η διάλυση του τείχους του Βερολίνου. Η ΛΔΓ είχε εκλείψει.

Το δίδαγμα μετά τη Λειψία για τους διαδηλωτές, είναι ότι πρέπει να διαμαρτύρονται με τρόπους με τους οποίους το κράτος δεν είναι πιθανό να εμπλακεί, και να διανέμουν ευρύτατα τεκμηρίωση (πειστήρια) των ενεργειών τους. Αν το κράτος δεν αντιδράσει, η τεκμηρίωση χρησιμεύει ως απόδειξη ότι η διαμαρτυρία είναι ασφαλής. Αν το κράτος αντιδράσει, τότε η τεκμηρίωση της καταστολής μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να δημιουργήσει διεθνή κατακραυγή. Το μάθημα για τα καταπιεστικά καθεστώτα ήταν το αντίθετο: μην αφήνετε καμία τεκμηρίωση να βγει προς τα έξω. Αυτά τα δύο μαθήματα δημιουργούν ένα παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι μεταξύ διαδηλωτών και θεσμών υπό διαδήλωση, το οποίο συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Όπως και σε οτιδήποτε αφορά συντονισμένη δράση, τα εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης έχουν αλλάξει την ισορροπία δυνάμεων σε αυτό το παιχνίδι.»

Παρακαλώ όσους φίλους θέλουν να βοηθήσουν τους συναθρώπους μας να γνωρίσουν ότι όλοι γνωρίζουμε, ότι όλοι γνωρίζουμε , ας διαδώσουν ή αναπαράγουν το άρθρο…

Και ακόμα τους παρακαλώ να αναπτύξουν στα σχόλια παρακάτω τις εκτιμήσεις, προεκτάσεις και συσχετισμούς τους με τις σημερινές πραγματικές συνθήκες στην Ελλάδα.

Τα σχόλια σας…

Read Full Post »